Gözle görülür bir hüzün vardır havada. Öylece asılıp kalmıştır havada zaman.. Tek bir yaprak kımıldamaz, dal kımıldamaz. Kuşlar bile ötmez olur çoğu zaman. Basbayağı bir hüzün çöker içinize, yalnızlaşırsınız kalabalıklar içinde bile.Yerlere dökülmüş yapraklarda yeşilden eser kalmamıştır. Kimisi sararmış, kimisi bakır renginde,kimisi?Yorulmuş, bir banka oturmuşsundur gün ortasında. Çınardan pıt, diye bir el düşer ayağının ucuna.Zamansız vurulmuş bir güvercin savrukluğuyla. Hafiften gülümsetir seni dudak ucuyla; sonra hüzünlendirir. Nerelere nerelere götürür.Eğilir alırsın usulca.Ellerine benzetirsin. Parmaklarınla ufalarsın, koklarsın?Dalar gidersin çok uzaklara hiç farkında bile olmadan. Ağlamaklı olursun, zar zor tutarsın kendini.Zamansız ölümler gelir aklına, hüzünlenirsin.Hep yanında taşıdığın çantana gider elin; kağıda kaleme sarılırsın. Bir şeyler karalamak gelir içinden. İçinde ayrılıklar, özlemler olan bir şeyler. Yazdıklarına hep ölümün dayanılmaz ağırlığı siner her nedense.Yine de dağılan saçlarını düzeltirsin parmak uçlarınla.Az sonra çıkıp gelecekmiş hissine kapılırsınız nedense; bir türlü kalkamazsınız oturduğunuz yerden.Sonbahar öyle bir mevsimdir işte.Eylülse bir başka mevsimin adıdır .Adını Eylül  koyarsınız daha doğmamış kızınızın.Gel Eylül, kal Eylül, Gitme Eylül?Eylül gelir, kalmaz, gider.Bizi affetme Eylül...Mustafa Esmer Cengiz